Toscane en een eerste terugblik.

De afgelopen dagen heb ik door Toscane gelopen. De wandeling over de Via Francigena is een visitekaartje van Toscane. Alsof je van de een poster van Toscane in de andere loopt. Gekleurde lappendekens van velden die over de heuvels gedrapeerd liggen, rijen cipressen voor grote boerderijen. Velden met zonnebloemen, wijgaarden en olijfbomen. Ik zou willen zeggen mooi,mooi, mooi.
Door het wandelen ervaar je je omgeving op een andere manier, je zit erin, je moet stevig aanpoten om er doorheen te komen en niet zomaar even. Je leert het echt kennen. Ok, deze cliche gooi ik er maar tegenaan, je beleeft het intenser.
Vandaag ben ik in Siena aangekomen en het einde van deze tocht komt in zicht. De laatste twee weken ben ik steeds meer de vrijheid en onbekommerdheid van een voetreis gaan ervaren. Je hoeft niet na te denken over wat je de volgende dag gaat doen, alleen naar de volgende bestemming, geen verantwoordelijkheden en geen zorgen. De vrijheid en de natuurbeleving, aangevuld met het feit dat je door het wandelen ook fysiek in topvorm bent, maken het een geweldige ervaring.
De eerste weken dat ik alleen wandelde kwamen er allerlei gedachtes en emoties naar boven, ongeleid en ongefocust. Ik heb dat in het begin als eenzaamheid ervaren, maar dat is ook juist het "tot jezelf komen". En daarbij kom je jezelf tegen, in mijn geval ging dat ook nog gepaard met een paar weken pijn aan mijn been en met de meest beroerde weersomstandigheden. Het "tot jezelf komen" was niet eenvoudig maar een mooie ervaring.
Nog een paar dagen lopen en dan verblijf ik eerst een paar dagen met Marieke op een Agriturismo. Dan loop ik door naar Casalini, waar een grote intocht wordt voorbereid. Ook zal ik de kinderen en kleinkinderen na lange tijd weer zien, daar kijk ik enorm naar uit! Een paar weken later ga ik nog door naar Assisie.
Peer