De Innerlijke Mens

Je komt, als je "random" je hotels kiest zoals ik doe op de meest vreemde plekken, zeer luxe tot zeer eenvoudig. Een paar dagen geleden in de Elzas in een hotel met een gastronomisch restaurant, eergisteren in een soort Eftelinghotel tegenover het Europapark,een megagroot pretpark, met allemaal jonge gezinnen met kinderen. Friet en pizza. Gisterenavond kwam ik iin Breisach, het hotel zag er een beetje onderkomen uit. Ik werd in het restaurant ontvangen door een oud vrouwtje en een onbeholpen jongen bracht me naar de kamer. "Laat hem de kamer maar zien", later begreep ik dat er waarschijnlijk ook mesnen zijn die afhaken na het zien van de kamer. Een kamer zonder TV, geen douche of toilet, maar op de gang. Spartaans eenvoudig. Na een rondje door het stadje toch maar besloten om in het hotel te eten. Toen ik daar een tijdje zat gingen me de ogen open. Sinds 1952 (schat ik) was er aan de inrichting weinig gedaan. Behalve een verwoestende renovatie in de 70-er jaren, maar die had voornamelijk de sanitaire ruimtes getroffen, bruine potten en tegels. De muren van het restaurant zijn wit gestuck, maar met een prachtige donkere eikenhouten lambrizering en bar met glazenkast. Het was eigenlijk mooi, je ziet zoiets alleen in Oost-Duitsland. Alleen rommelig, de kussens van de terrasstoelen liggen ergen op een bankje. De kaart zag er niet bijzonder uit. Zoals overal "spargel", het is aspergetijd en schnitzels in diverse uitvoeringen. Dus spargel met schnitzel besteld, en een soep van de dag, ja vooruit met een lekkere Riesling om de aak weg te spoelen. Maar tot mijn verbazing was het me toch een partij lekker. De norse oude man uit de keuken was een meester. Eeerlijke goede producten, geen smaakversterkers, erg uitgebreid met veel groetes, een pannekoekje, wat gebakken spek. Wat smaak betreft kon het gastronomisch restaurant in La Wantzenau hier niet aan tippen. Na mijn oordeel "hervorragend" kwamen ze uit de keuken toch even nonchalant kijken. En even later, ja, de oude norse man kwam ook even kijken met een grote smile en zwaait met z'n arm. Thumbs up! Behalve wat stellen zat er ook een drietal grijze krasse knarren stevig, maar met gedempte stem,te discusieren over maatschappij en godsdienst, een paar kritische geesten op geox sandalen. Het oude vrouwtje zette nog de Peer Gynt suite op ter verhoging van de feestvreugde. Grappig allemaal, bij het toetje kreeg ik een extra scheut kirsch. De volgende ochten om zeven uur hoorde ik beneden al weer klassieke muziek in de keuken.